Niepełnosprawność psychiczna, czyli problemy psychiczne osób niepełnosprawnych

Niepełnosprawnoś­ci częs­to się ze sobą łączą. Oso­by niepełnosprawne fizy­czne częs­to zma­gać muszą się także z niepełnosprawnoś­cią psy­chiczną. Może ona przyjąć m.in. for­mę zaburzeń lękowych czy zaburzeń nas­tro­ju. Dowiedz się, jak rozpoz­nać tego typu prob­le­my i co z nimi zrobić!

Spis treś­ci:

1. Czym jest niepełnosprawność psychiczna?
2. Jak objaw­ia się niepełnosprawność psychiczna?
3. Diag­noza i lecze­nie niepełnosprawnoś­ci psychicznej

Czym jest niepełnosprawność psychiczna?

Prob­le­my psy­chiczne osób niepełnosprawnych mogą przyjąć różne formy. Najczęst­sze z nich to:

• Zaburzenia lękowe
• Zaburzenia nas­tro­ju, a w szczegól­noś­ci depresja
• Zaburzenia odży­wia­nia
• Zaburzenia adap­ta­cyjne
• Zaburzenia osobowoś­ci
• Zaburzenia psy­choty­czne

Prob­le­my psy­chiczne częs­to są wynikiem niepełnosprawnoś­ci. W wielu przy­pad­kach są one wynikiem wyśmiewa­nia i izolowa­nia od społeczeństwa.

Jak objawia się niepełnosprawność psychiczna?

Objawy niepełnosprawnoś­ci psy­chicznej zależą od tego, z jakim dokład­nie prob­le­mem się zmagamy. Ist­nieje jed­nak lista objawów, które powin­ny nas zaniepokoić. Oto ona:

• Obniże­nie nastroju
• Izolowanie się od blis­kich i resz­ty społeczeństwa
• Płac­zli­wość
• Zanied­by­wanie swoich codzi­en­nych obowiązków
• Prob­le­my z kon­cen­tracją (najczęś­ciej częste rozkojarzenie)
• Szy­bkie zmieni­an­ie wątków w rozmowie
• Nieuza­sad­nione lęki
• Uro­je­nia
• Zachowa­nia agresywne
• Huśtaw­ki nastroju
• Brak wiary w siebie
• Brak pewnoś­ci siebie
• Natręct­wa
• Drażli­wość
• Omamy
• Zachowa­nia niead­ek­watne do sytuacji
• Częste się­ganie po alko­hol czy sub­stanc­je psychoaktywne

Diagnoza i leczenie niepełnosprawności psychicznej

Diag­nozą niepełnosprawnoś­ci psy­chicznej zaj­mu­je się psy­chi­a­tra. Z naszy­mi prob­le­ma­mi może­my jed­nak zgłosić się także do psy­cholo­ga, ponieważ częs­to jego pomoc jest wystar­cza­ją­ca. Gdy­by nie był on w stanie nam pomóc, to pok­ieru­je nas dalej. U obu spec­jal­istów diag­nos­ty­ka wyglą­da dość podob­nie. Główną metodą diag­nos­ty­czną jest roz­mowa. Częs­to w jej prze­biegu spec­jal­iś­ci uży­wa­ją spec­jal­nych kwes­t­ionar­iuszy diagnostycznych.

Metodą leczenia niepełnosprawnoś­ci psy­chicznej zwyk­le jest psy­choter­apia. Wybór nur­tu jest dowol­ny, ale więk­szość pac­jen­tów decy­du­je się na psy­choter­apię poz­naw­c­zo-behaw­io­ral­ną. Ta meto­da leczenia może być niewystar­cza­ją­ca w przy­pad­ku cięższych zaburzeń. W takich sytu­ac­jach wspo­ma­ga się ją lecze­niem far­mako­log­icznym. Zwyk­le jest ono stosowane, jeśli u pac­jen­ta wys­tąpiły uro­je­nia albo omamy.