Badanie DNA – dlaczego wykorzystywane jest w diagnostyce celiakii?

Aby wys­tąpiła celi­akia, konieczne są gluten, czyn­nik akty­wu­ją­cy i konkretne geny. Na trwałą nietol­er­ancję glutenu mogą zachorować więc jedynie te oso­by, które mają predys­pozy­c­je gene­ty­czne do zachorowa­nia. Z tego powodu badanie DNA w kierunku celi­akii jest bard­zo pomoc­ne w diag­nos­tyce tej choro­by. Co ważne, jest jedynym testem pozwala­ją­cym wyk­luczyć chorobę.

Badanie DNA – podłoże celiakii jest genetyczne

Jeśli u danej oso­by są obec­ne określone geny, stwierdza się predys­pozy­c­je gene­ty­czne do celi­akii. Nie jest to jed­nak tożsame z tym, że choro­ba jest akty­w­na. Brak genów pozwala nato­mi­ast wyk­luczyć chorobę ter­az i możli­wość jej wys­tąpi­enia w przyszłoś­ci. Nie trze­ba wykony­wać kole­jnych badań, a co ważne – badanie DNA jest jedynym umożli­wia­ją­cym całkowite wyk­lucze­nie celiakii.

Badanie DNA – dobrze zrobić u krewnych pierwszego stopnia chorego na celiakię

Zgod­nie z rekomen­dac­ja­mi Europe­jskiego Towarzyst­wa Gas­troen­terologii, Hepa­tologii i Żywienia Dzieci (ESPGHAN): badanie w kierunku celi­akii warto przeprowadz­ić u blis­kich krewnych chorej oso­by. Chodzi przede wszys­tkim o rodz­iców, dzieci i rodzeńst­wo. A to dlat­ego, że celi­akia jest chorobą dziedz­iczną, a więc geny z nią związane mogą zostać przekazane dzieciom.

Badanie DNA na celiakię – na czym polega?

Badane DNA na celi­ak­ię jest testem zwyk­le wykony­wanym na pod­staw­ie wymazu z wewnętrznej strony policz­ka. Przed real­iza­cją warto zobaczyć, czy test ma pełny zakres i obe­j­mu­je następu­jące hap­lo­typy: DQ2.2 (DQA1*02, DQB1*02), HLA DQ2.5 (DQA1*05, DQB1*02), HLA DQ8 (DQA1*03, DQB1*03:02).